माटो (कविता)

By
  माटो
  ............
   निरज थापा
   सिलगढी


   माटोमै उम्रन्छ
   सुनको बोट
   देशको डाइमन्ड सपना।



   माटो भेटेपछि नै तपाईँको घर बनिन्छ
   महल बनिऩ्छ

   ढुङ्गालाई अड्याएर राख्ने जिम्मेवारी पनि छ
   माटोलाई
   माया गरेर राख्छ कोखिलामा।



   माटो खाएर हुर्कन्छ हाम्रो
   फुच्चे भविश्य
   देशको कोमलता बोक्छ
   कठोरता बोक्छ
   पानी बोक्छ
   शीत,आँशु सप्पै समेटेर राख्छ मेरी बुडी बज्यैलेजस्तै
   पोल्टोमा
   जत्ति होस् शूलहरू
   सम्हालेर राख्छ
   हरियाली बोक्छ ।



   थाक्दैन कहिल्यै दुख्नुदेखि
   भाग्दैन संघर्षदेखि

   असिनाको चडकन सहन्छ
   बर्खा सहन्छ
   आधी बेह्री सहन्छ
   भेल सहन्छ
   खहरे वैंश सहन्छ।

   सपभन्दा बेसी सहन्छ झन्डा

   झन्डाको लन्ठा
   ग्वाम् ग्वाम् छातीमा गाडिँदा पनि चुपचाप बस्छ

   नाना थरीको बुटको थर्कन सह्न्छ, तर्कन सहन्छ
   जुनेली रातको शीतलता बोक्छ आँखामा
   गुलाब, गुराँस, मखमली र सयपत्रीसित
   अङ्कमाल गर्छ
   साटाक सुटुक अन्नका परिच्छेदहरूसित म्वाइ साट्छ
   धान, मकै, कोदोसित सम्भोग गर्छ
   लहलह पार्छ  भाल्डाङ भुल्डुङ इच्छा।

   तर

   देशका वासी भनाउदाहरू भने
   प्रत्येक पल माटोका सौदा गरिरहेका हुन्छन्
   आमा र इमान बेचिरहेका हुन्छन्
   युगका दाउदहरू

   संसद भवनमा माटोको सुगन्धको चर्चा होइन
   लिलाम भइरहेको हुन्छ।

   माटोको सुगन्धलाई पनि दुर्गन्धित् पार्छ
   देशको बेश्या राजनीति
   इतिहास, दर्शन, भुगोललाई माडाक् मुडुक पार्छ

   माटोको कसले वासनामय बन्छ
   स्विस् ब्याङ्क।

   लु सोच्नोस् त!

   के माटोबिना देश हुन्छ?


   कि माटोबिनाको देशवासी हुन्छ?
...................................................

my published books are-विम्बानुभूति, धरातलको आयु, कथायाम, मनसाइँली, ओ! मेरो मनको मान्छे!

Comments

Post a Comment

माटो

By
कथाकार सञ्जय विष्टको   जुनजस्तै घाम पाठकीय                                                                 निरज थापा, लङ्कु                                                                                                  सिलगढी “ उनी ( सञ्जय विष्ट ) उच्चाधुनिक कालका एक प्रतिनिधि कथाकार हुन् ” – डा सञ्जय बान्तवा ।                                                                         (- जुनजस्तै घाम -बाट) ‘ अघिल्लो साँझदेखि नै बिरामीले एकटक लाएर सिलिङतिर हेरेको हेरेकै थियो । आँखामा आँसुले ताल बनाएको थियो। ताल भरिएर कनपट्टीदेखि कानतिर गुडेको अघिल्लो आँसुको तरल डल्लाले आउने आँसुका डल्लाहरूलाई बाटो बनाइदिएको थियो र त्यही बाटो पहिल्याएर निस्किरहेका आँसुहरू पुछिदिनलाई मूल घर स्याहारेर बसेकी जेठी बुहारी सासूछेव बसेकी थिई हातमा एउटा न्यानो रूमाल लिएर । अगिल्लो साँझदेखि नै श्वास- प्रश्वासमा घ्यार-घ्यार , घ्यार-घ्यार त्रासद ध्वनि थियो । " आमा त मान्छे होला जस्तो छैन माइला , आइहाल्नू" जेठा दाजु महेश्वरले माइलालाई आमाको अवस्थाबारे बताइसकेको थिय
Read more

कविता_ तेस्रो आँखा

By
तेस्रो आँखा। _________ निरज थापा औ दिलमाया! खोल त्यो निश्छल आँखा त्यो भित्रको बादललाई फाट्न देऊ बर्सिन देऊ शान्त हुनदेऊ ज्वार भाटालाई कति राख्छौ थुनेर आफैलाई यो घरभित्र, समाजभित्र? छोरीका रूपमा दिदीका रूपमा बहिनीका रूपमा प्रेमिकाका रूपमा स्वास्नीका रूपमा बुहारीका रूपमा काकीका रूपमा छेमाका रूपमा फूपूका रूपमा वा अरू विभिन्न रूपमा। तिमीभित्र पनि त तिमी छ तिमीभित्र पनि त छ एकजना लेखक सबैका मनका कुरा लेख्न सक्छौ, एकजना गायक जिन्दगीको मिठोपन गाउन सक्छौ, एकजना अभिनेता समाजका असल चरित्र प्रस्तुत गर्नसक्छौ, एकजना चित्रकार जिन्दगीलाई रङमा उतार्नसक्छौ, एकजना एक्टिभिष्ट सत्यका पक्षमा उभिनसक्छौ। तिमी बिहानीको आलर्म तिमी बिहानीको चिया खाजा, तिमी बिहानीको भजन, कीर्तन दिनको खाना तिमी केही नभनी मसित सुत्ने साथी। तिमी त्यतिमात्र होइनौ। तिमीले बाथरूम पसेर सेकेको आँखा तिमीले टेरेस चढेर फ्याकेको सपना तिमीले नानीलाई हेरेर थुनेको तिम्रो मन के म त्यति पनि पढ्न नसक्ने अनपढ हुँ र? औ दिलमाया! तिमीले तिमीलाई तिमी हुनदेऊ। मान्छेका कामै हुन् अर्काको आङमा जुम्रा
Read more